บทที่ 89 Sheyl x Ren Special ฉากที่หายไป
พอจบคำพูดท่านพี่ก็ค่อยๆล้มลงกับหายทะเลร่างกายที่แข็งแรงกำลังคร่อมกายฉันเอาไว้
เขาจ้องมองฉันด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ฉันล่ะสายตาออกจากท่านพี่ไม่ได้เลยราวกับจะถูกดึงดูดไปพร้อมกับนัยน์ตาสีเงินคู่นั้น...
“เชอรีน...ข้ารักเจ้า...มากขึ้นมากขึ้นทุกวัน..”
“ข้าก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ”
“เรียกข้าว่าเร็นสิ...”
“เอ๊ะ...เอ่อ...ระ...เร็น อา!! ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ!”ให้เรียกท่านพี่ด้วยชื่อจริงแบบนั้นไม่ถนัดเลยเจ้าค่ะ
ถึงตอนนี้พวกรเจะไม่ได้เป็นพี่น้องกันแล้วก็เถอะ!
“หึหึ ก็ได้
เชอรีนของข้า...คืนนี้ข้าต้องการเจ้า...”
“ตะ...แต่คืนนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ
ฉันต้องกลับไป...”
“...เชอรีน
ข้าไม่อยากจะพลาดในทุกๆวันที่ได้อยู่กับเจ้า”
“....ทะ...ท่านพี่!”
“เจ้าอยากให้ข้าเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ?
เชอรีนของข้า...”
ฉะ...ฉันจะกล้าต่อต้านสายตาแบบนั้นของท่านพี่ได้ยังไงกันล่ะเจ้าคะ!! โถ่...อย่าอ้อนกันนักสิแบบนี้ฉันก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวเลยนะ!
“....คะ...แค่นิดเดียวนะเจ้าคะ”
ทุดท้ายฉันก็แพ้พ่ายไปอย่างราบคาบ...
สวรรค์โปรดให้อภัยตัวฉันที่ไร้ความสามารถด้วยนะเจ้าคะ..
ท่านพี่จูบที่หน้าผากของฉันจากนั้นก็ฝากจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน
เขาจูบซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งทั้งที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเราแท้ๆแต่กลับ...รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมา
“เชอรีน...เจ้ารู้ไหมว่าข้ามีความสุขมากแค่ไหน..”
“ฉันก็มีความสุขเจ้าค่ะ...”
“...ข้าอยากจะหยุดนี้เอาไว้ตลอดไปเลย”
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”
“300 ปี สำหรับข้ามันน้อยเกินไป”
“....ท่านพี่”
น้ำเสียงของเขากำลังสั่น
สำหรับท่านพี่ที่มีอายุยืนยาวเป็นหมื่นปี อายุขัย 300
ปีของข้าคงเป็นเหมือนส่วนเล็กๆในอายุขัยของเขา
ยังไม่รวมถึงเงือกเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ
พวกเราป่วยง่ายและสามารถตายจากไปอย่างรวดเร็ว
ถ้าฉันจากไปก่อนท่านพี่จะต้องเดียวดาย...
ฉัน...ไม่อยากคิดถึงวันนั้นเลย..
ฉันจูบกอดคอท่านพี่เอาไว้แล้วจูบที่ริมฝีปากของเขาช้าๆ
อย่างน้อยในตอนนี้...
“...ตอนนี้ฉันยังอยู่นะเจ้าคะ”
“นั่นสินะ เชอรีน”
ท่านที่จูบตอบกลับฉันแล้วค่อยๆถอดเสื้อนอนบางๆของฉันออกอย่างเบามือ..
ร่างกายฉันสะท้อนกับแสงจันทร์จนรู้สึกอาย แต่...เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา
“เจ้าสวยมากเลย...เชอรีน”
“....”
พูดแบบนี้มันขี้โกงนะเจ้าคะ
ท่านพี่ถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วทิ้งรอยจูบไว้ทั่วร่างของฉัน
เมมื่อริมฝีปากของขยับฉันก็สะดุ้งและกลั้นเสียงเอาไว้ ฝ่ามือของท่านพี่สัมผัสฉันอย่างอ่อนโยนดั่งของล้ำค่า
แม้แต่เวลาที่เขาสัมผัสที่ส่วนอ่อนไหวเขาก็ไม่เคยรุนแรงเลยสักครั้ง
“อื้อ!!”
ฉันรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วของท่านพี่ภายในตัวของฉันและพยายามจะห้ามเสียงของตัวเองเอาไว้
“อึก...ใจเย็น...”
“อา...อื้อ! อืมมมมม”
จากหนึ่งเป็นสองท่านพี่แสดงสีหน้าทรมานอย่างเห็นได้ชัด...ฉันเอง...ฉันเองก็..
“ทะ...ท่านพี่...ไม่เป็นไรหรอกฉัน...ก็อยากรู้สึกถึงท่านพี่...”
“...เชอรีน”
เราจูบกันอีกครั้งจากนั้นความร้อนระหว่างสองเราก็เริ่มประทุขึ้นฉันเกาะแขนของท่านพี่เอาไว้แน่นอย่างเนิ่นนานจนไม่อาจเก็บกลั้นเสียงตัวเองไว้ได้
“...อื้อ!! อา...อ้า!!”
“เชอรีน..อึก...เชอรีนของข้า”
เขาเรียกชื่อของฉันซ้ำไปซ้ำมาทั้งมีความสุขก็แต่เศร้า
ท่านพี่...ท่านพี่เจ้าคะ...ถึงจะไม่มีข้าอยู่ในอีก 300 ปีข้างหน้า ก็ได้โปรด
....อย่าเศร้าไปเลยนะเจ้าคะ
สุดท้ายฉันก็เดินกลับเองไม่ไหวจนต้องกลับไปนอนกับท่านพี่ที่ห้องนอนส่วนตัวอีกเช่นเคย
เอาไว้พรุ่งนี้ฉันค่อยไปอธิบายกับพวกเพื่อนๆก็แล้วกันส่วนเวลานี้...ฉันคงต้องขอพักสักหน่อยแล้ว
===============================================
เซฟๆไม่เรทจนเกินไปนะคะ
เพื่อความฟรุ้งฟริ้งขอเรื่องงงงง
