วันศุกร์ที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2561

บทที่ 89 Sheyl x Ren Special ฉากที่หายไป



บทที่ 89 Sheyl x Ren Special ฉากที่หายไป



พอจบคำพูดท่านพี่ก็ค่อยๆล้มลงกับหายทะเลร่างกายที่แข็งแรงกำลังคร่อมกายฉันเอาไว้ เขาจ้องมองฉันด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ฉันล่ะสายตาออกจากท่านพี่ไม่ได้เลยราวกับจะถูกดึงดูดไปพร้อมกับนัยน์ตาสีเงินคู่นั้น...

“เชอรีน...ข้ารักเจ้า...มากขึ้นมากขึ้นทุกวัน..”

“ข้าก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ”

“เรียกข้าว่าเร็นสิ...”

“เอ๊ะ...เอ่อ...ระ...เร็น อา!! ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ!”ให้เรียกท่านพี่ด้วยชื่อจริงแบบนั้นไม่ถนัดเลยเจ้าค่ะ ถึงตอนนี้พวกรเจะไม่ได้เป็นพี่น้องกันแล้วก็เถอะ!

“หึหึ ก็ได้ เชอรีนของข้า...คืนนี้ข้าต้องการเจ้า...”

“ตะ...แต่คืนนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ฉันต้องกลับไป...”

“...เชอรีน ข้าไม่อยากจะพลาดในทุกๆวันที่ได้อยู่กับเจ้า”

“....ทะ...ท่านพี่!

“เจ้าอยากให้ข้าเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ? เชอรีนของข้า...”

ฉะ...ฉันจะกล้าต่อต้านสายตาแบบนั้นของท่านพี่ได้ยังไงกันล่ะเจ้าคะ!! โถ่...อย่าอ้อนกันนักสิแบบนี้ฉันก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวเลยนะ!

“....คะ...แค่นิดเดียวนะเจ้าคะ”

ทุดท้ายฉันก็แพ้พ่ายไปอย่างราบคาบ...

สวรรค์โปรดให้อภัยตัวฉันที่ไร้ความสามารถด้วยนะเจ้าคะ..

ท่านพี่จูบที่หน้าผากของฉันจากนั้นก็ฝากจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน เขาจูบซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งทั้งที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเราแท้ๆแต่กลับ...รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมา

“เชอรีน...เจ้ารู้ไหมว่าข้ามีความสุขมากแค่ไหน..”

“ฉันก็มีความสุขเจ้าค่ะ...”

“...ข้าอยากจะหยุดนี้เอาไว้ตลอดไปเลย”

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

“300 ปี สำหรับข้ามันน้อยเกินไป”

“....ท่านพี่”

น้ำเสียงของเขากำลังสั่น สำหรับท่านพี่ที่มีอายุยืนยาวเป็นหมื่นปี อายุขัย 300 ปีของข้าคงเป็นเหมือนส่วนเล็กๆในอายุขัยของเขา ยังไม่รวมถึงเงือกเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ พวกเราป่วยง่ายและสามารถตายจากไปอย่างรวดเร็ว

ถ้าฉันจากไปก่อนท่านพี่จะต้องเดียวดาย...

ฉัน...ไม่อยากคิดถึงวันนั้นเลย..

ฉันจูบกอดคอท่านพี่เอาไว้แล้วจูบที่ริมฝีปากของเขาช้าๆ อย่างน้อยในตอนนี้...

“...ตอนนี้ฉันยังอยู่นะเจ้าคะ”

“นั่นสินะ เชอรีน”

 ท่านที่จูบตอบกลับฉันแล้วค่อยๆถอดเสื้อนอนบางๆของฉันออกอย่างเบามือ.. ร่างกายฉันสะท้อนกับแสงจันทร์จนรู้สึกอาย แต่...เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา

“เจ้าสวยมากเลย...เชอรีน”

“....”

พูดแบบนี้มันขี้โกงนะเจ้าคะ

ท่านพี่ถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วทิ้งรอยจูบไว้ทั่วร่างของฉัน เมมื่อริมฝีปากของขยับฉันก็สะดุ้งและกลั้นเสียงเอาไว้ ฝ่ามือของท่านพี่สัมผัสฉันอย่างอ่อนโยนดั่งของล้ำค่า แม้แต่เวลาที่เขาสัมผัสที่ส่วนอ่อนไหวเขาก็ไม่เคยรุนแรงเลยสักครั้ง

“อื้อ!!

ฉันรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วของท่านพี่ภายในตัวของฉันและพยายามจะห้ามเสียงของตัวเองเอาไว้

“อึก...ใจเย็น...”

“อา...อื้อ! อืมมมมม”

จากหนึ่งเป็นสองท่านพี่แสดงสีหน้าทรมานอย่างเห็นได้ชัด...ฉันเอง...ฉันเองก็..

“ทะ...ท่านพี่...ไม่เป็นไรหรอกฉัน...ก็อยากรู้สึกถึงท่านพี่...”

“...เชอรีน”

เราจูบกันอีกครั้งจากนั้นความร้อนระหว่างสองเราก็เริ่มประทุขึ้นฉันเกาะแขนของท่านพี่เอาไว้แน่นอย่างเนิ่นนานจนไม่อาจเก็บกลั้นเสียงตัวเองไว้ได้

“...อื้อ!! อา...อ้า!!

“เชอรีน..อึก...เชอรีนของข้า”

เขาเรียกชื่อของฉันซ้ำไปซ้ำมาทั้งมีความสุขก็แต่เศร้า ท่านพี่...ท่านพี่เจ้าคะ...ถึงจะไม่มีข้าอยู่ในอีก 300 ปีข้างหน้า ก็ได้โปรด

....อย่าเศร้าไปเลยนะเจ้าคะ

สุดท้ายฉันก็เดินกลับเองไม่ไหวจนต้องกลับไปนอนกับท่านพี่ที่ห้องนอนส่วนตัวอีกเช่นเคย เอาไว้พรุ่งนี้ฉันค่อยไปอธิบายกับพวกเพื่อนๆก็แล้วกันส่วนเวลานี้...ฉันคงต้องขอพักสักหน่อยแล้ว

===============================================
เซฟๆไม่เรทจนเกินไปนะคะ
เพื่อความฟรุ้งฟริ้งขอเรื่องงงงง





ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น