บทที่83
EP. 83
กึก...กึก
ฉันพยายามขยับมือออกจากสายเข็มขัดที่รัดแน่นแต่แน่นนอนว่ามันไม่สะเทือนเลยแม้แต่น้อย...
มันก็น่าจะแน่อยู่แล้วนี่นะ...บ้าชะมัดเลยทำไมถึงต้องมาอยู่ในสภาพไร้ทางสู้แบบนี้ด้วยมันดูไม่ใช่ตัวฉันเลยสักนิด!!
“ชิว่า...”
ลูเลอร์คร่อมฉันไว้มิดร่างกายของเราไม่มีช่องว่างระหว่างกันถ้าจะมีก็มีแต่เสื้อผ้านี่แหละที่กั้นระหว่างเราสองคน
เสียงหัวใจของฉันดังไม่เป็นจังหวะรึเพราะเสียงหัวใจของเขาก็เต้นแรงเหมือนกันแต่ที่รู้ๆ
...ฉันกำลังตกอยู่ในอันตราย!!
“ปล่อยฉันนะลูเลอร์...”
“...ชิว่าไม่ชอบเหรอ?”ลูกทำหน้าเหมือนไม่รู้ว่าฉันกำลังโกรธเขาเรื่องอะไร
หน๊อย...อย่ามาจับกดคนอื่นแล้วตีหน้าซื่อนะยะ!
“แน่น่ะสิ
ใครจะไปชอบ”ฉันหันหน้าหนีเขาไปอีกทาง
“...แต่ฉันชอบนะ”
เขาจับใบหน้าของฉันให้หันกลับไปจ้องตากัน
ฉันไม่ชอบเลย...เวลาที่ต้องรู้สึกเหมือนตกเป็นรองแบบนี้แต่ว่า
หัวใจก็กลับเต้นแรงอย่างหยุดไม่ได้...
“ลูเลอร์..”เสียงของฉันเบาหวิวอย่างกับลมแต่เราอยู่ใกล้กันแค่นี้จะเสียงดังไปทำไมล่ะ?
“...ฉันห่างจากเธอไปตั้งนาน”
“....”
“วันนี้ขอทำตัวเอาแต่ใจจะได้ไหม?”
“...อึก”
ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้...แต่ตัวฉันมันแย่เองที่ปฏิเสธเขาไม่ได้สักครั้ง
ไม่ใช่แค่วันนี้แต่นายทำตัวเอาแต่ใจอยู่ตลอดนั่นแหละ!
“นายก็เอาแต่ใจอยู่ตลอด...”
เขายิ้มน้อยๆที่มุมปากทั้งที่ตลอดไม่ค่อยได้ยิ้มแบบนั้นเลยด้วยซ้ำไป...
“...เพราะฉันรักชิว่าที่สุด”
“....”
“มาอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ”
น้ำเสียงลูเลอร์ดูหนักแน่นแต่ก็อ่อนโยนกว่าทุกที
คิดไปเองรึเปล่านะว่ามันคล้ายกับใครบางคน...แต่ถึงนายไม่บอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
....ฉันก็ไม่ไปไหนอยู่แล้ว
“...เอาไว้เตือนตัวเองเถอะ”
“แล้วชิว่าล่ะ?”
“..หะ?”
“รักฉันรึเปล่า?”
ตาฉันคงฝาดไปแน่ๆที่เห็นหูแมวสีขาวกำลังลู่ลงท่าทางอ้อนซะจนน่าสงสาร
ไม่ๆ...เขาไม่ใช่แมวสักหน่อยเขาก็แค่ทำตัวให้น่ารักเวลาอยากจะอ้อนฉันเท่านั้นเอง!
“...ระ...รักสิ
ถามอะไรเยอะแยะ”
“...หน้าชิว่าแดงแล้ว”
เขาลูบไล้ที่แก้มของฉันเบาๆทำไมมือถึงได้เย็นเขาถึงได้เย็นแบบนี้หรือเป็นเพราะแก้มของฉันมันร้อนกันแน่
ตอนนี้หน้าฉันคงดูตลอกมากแน่ๆแต่ก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะถูกมัดอยู่แบบนี้นี่!!
“ชิว่า...”เสียงของลูเลอร์กระซิบแนบชิดกับใบหู
จุ๊บ..
พร้อมกับจุมพิตลงที่ต้นคอของฉันเบาๆแต่ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นจูบอย่างรุนแรงจนได้ยินเสียงดังอยู่ข้างหู
ฉันเกร็งฝ่ามือแน่นเมื่อเขาจูบลงใบหู
มือของเขาเลื่อนลงไปที่กระดุมเสื้อฉันแล้วปลดกระดุมออกช้าๆ
“ลูเลอร์...”ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ
“...หืม?”
“ฉันเจ็บมือ...”
“...อะ..ขอโทษ มัดแรงไปเหรอ?”
เขารีบปลดสายเข็มขัดที่มัดมือฉันแน่นทว่าเมื่อเขาลดการป้องกันฉันก็พลิกตัวเองเป็นฝ่ายที่กดเขาลงไปนอนกับเตียงและฉันก็เป็นฝ่ายที่นั่งคร่อมตัวเขาไว้
“คิดว่าตัวเองเป็นใครหะ?”
“...ชิว่า”
ถึงจะถูกกดลงกับเตียงแบบนี้ก็ยังมองฉันด้วยด้วยดวงตาเป็นประกายได้อีกนะ..!
...เอาเถอะ
ฉันก็ไม่ได้เกลียดอะไรแบบนี้หรอกนะ
มือของฉันเริ่มปลดกระดุมเสื้อของลูเลอร์เผยกล้ามอกขาวที่ไม่รู้ว่าเอาเวลาไหนไปฟิตกล้าม
ตึกตัก...ตึกตัก
ให้ตายสิ...ทำไมฉันต้องใจเต้นด้วยล่ะเนี่ย!!
“ไม่จับต่อแล้วเหรอ?”พอฉันเอามือออกลูเลอร์ก็คว้ามือของฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง
“...หึ ไม่เอาด้วยแล้ว”
“แบบนี้ฉันก็แย่น่ะสิ”
“ก็แย่ไปคนเดียว...!!”
จุ๊บ
ในวินาทีนั้นลูเลอร์ก็ลุกนั่งแล้วประกบจูบฉันอย่างรวดเร็วแล้วจากนั้น...ฉันก็โน้มตัวฉันให้กลับไปนอนท่าเดิมอีกจนได้
“...ไปเรียนเรื่องแบบนี้มาจากไหนหะ?”พักนี้จะเริ่มหื่นไม่บันยะบันยังเกินไปจนฉันสงสัยแล้วนะลูเลอร์?
“ศึกษาด้วยตัวเองต่างหาก”
“...แสนรู้”
“ชิว่าชอบรึล่าล่ะ...แบบนี้น่ะ”
คำถามของเขาไร้ซึ่งคำตอบจะให้พูดว่าไม่หรอกย่ะออกไปก็รู้สึกว่าไม่ใช่ทั้งหมด
แต่จะให้พูดว่าชอบมันก็รู้สึกขัดแย้งกับตัวเองชอบกล
เพราะฉะนั้นฉันจึงเงียบ...แล้วปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจ
เขาปลดเสื้อผ้าของฉันจนเหลือเหลือชุดชั้นในสีดำแล้วเขาก็ถอดเสื้อของตัวเองตามไปด้วย
ทั้งที่เคยเห็นไปแล้วครั้งหนึ่งแต่มันก็รู้สึกไม่ชินอยู่ดี
ใครใช้ให้เกิดมาหุ่นดีแบบนี้ล่ะหะ!?
“ฉันรัก...ชิว่านะ”เขาพูดแต่คำนั้นซ้ำๆเหมือนไม่รู้จักเบื่อ
“ในที่สุด...”เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาทว่าเขาก็หยุดพูดไปกลางคัน
“...ก็ได้เจอ”
ได้เจอ...กับฉัน?
ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ลึกซึ้งมากนั้นแต่ในเวลาแบบนี้ฉันกลับไม่กล้าถามอะไรออกไป...
“อื้อ!!”
ฉันกลั้นเสียงเอาไว้ในลำคอเมื่อปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวของฉัน
เขาเลื่อนเอาชั้นในฉันออกทีละชิ้น สัมผัสที่ทั้งนุ่มนวลและดุร้ายเหมือนสัตว์ป่าเขากำลังพยายามยับยั้งอารมณ์ของตัวเองในขณะเดียวกันสัตว์ร้ายก็ยังควบคุมตัวเขาไปเกือบครึ่ง
“...อ้ะ...ลูเลอร์! อื้มมม!!”
จุมพิตที่ริมฝีปากเกือบทำให้ตัวของฉันลอยล่อง
ฝ่ามือของเขายังคงกุมมือของฉันเอาไว้แน่นก่อนที่สัมผัสที่รุนแรงยิ่งขึ้นจะทำให้สติเริ่มเบาบาง..
“...อ้า!! อึก...!!”
“...ชิว่า”
ความรุนแรงของเขาเริ่มเพิ่มมากขึ้นเขาขยับกายของตัวเองแต่ก็ยังพยายามปลอบโยนฉันไปพร้อมๆกัน
แต่ว่า...
ในลุกๆแล้วฉันก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะ...
...ความรุนแรงของเขาน่ะ
ความรู้สึกโหยหาที่มากกว่าความการจนค่ำคืนนี้จบลงมือของเราก็ยังไม่ปล่อยห่างจากกัน
บางทีฉันอาจจะเริ่มเข้าใจแล้วก็ได้
ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน...มันมีความหมายว่ายังไง
