บทพิเศษของนายสนม (18+) หนิงหลง x ซูฮวา

บทพิเศษของนายสนม (18+)  

หนิงหลง x ซูฮวา

               ตุบ!

                แผ่นหลังของหนิงหลงสัมผัสกับพื้นผ้าบนเตียงแกะแกะราคาแพง แต่เมื่อสัมผัสที่ยุบลงไปของโต๊ะกำลังบอกว่าชายตรงหน้าเธอก็กำลังก้าวขาและข้อมือลงมาเช่นกัน นั่นมันทำให้หัวใจของหญิงสาวแทบจะหลุดออกมาข้างนอก ดวงตาสีดำของซูฮวาจับจ้องไม่สั่นไหว

                หนิงหลงกลืนน้ำลายลงออย่างยากลำบาก ในยามนี้เวลาที่เธอมีสติดีทุกอย่างจะมีก็แต่ซูฮวาที่เหมือนกับจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะพิษสุราที่เขาดื่มเข้าไปแม้จะเล็กน้อยแต่สุราก็คือสุรา ย่อมทำให้คนเมามายไม่สามารถยั้งคิด

                อย่างไรก็คงจะต้องเป็นแบบนี้เข้าสักวัน ในฐานะของหนิงหลงและซูฮวาและเหล่านายสนมทั้งหลาย หนิงหลงรับรู้ได้ว่าอาจจะต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ไม่ช้าก็เร็ว

                การร่วมหอกับชายมากหน้าหลายตาสำหรับที่นี่มันเป็นเรื่องปกติ หนิงหลงสูดลมหายใจเข้าท้องแล้วครุ่นคิดในหัว หากเธอผลักซูฮวาออกไปนั่นจะสิ่งเป็นการตอกย้ำหัวใจของเขาเข้าไปกันใหญ่ รึว่านี่.....จะเป็นแค่ทางออกเดียวของเรื่องนี้จริงๆน่ะหรือ!!?

                “ซูฮวา...เจ้าเมาเกินไปแล้วนะ”หนิงหลงยกมือขึ้นปกริมฝีปากของเขาเอาไว้

                “ตัวข้าที่เมามายเช่นนี้ ทำให้ท่านไม่พอใจอย่างนั้นหรือองค์หญิง?”

                “อะ...เปล่า ข้าไม่ได้ไม่พอใจแต่ว่า....”

                ในตอนนั้นเองซูฮวาคว้าข้อมือทั้งสองของหนิงหลงเอาไว้อย่างเบามือ ก่อนที่เขาจะก่อนแรงกดฝ่ามือคู่นั้นไว้บนเตียงเหนือศีรษะของหนิงหลง

                ตุบ!

                “องค์หญิงรังเกียจจุมพิตหรือขอรับ...?”น้ำเสียงที่เศร้าสร้อยของซูฮวาเปล่งออกมาจากลำคอของเขาอย่างเบาบาง..

                “...ไม่...ข้าไม่ได้รังเกียจ...”หนิงหลงพูดออกไปโดยหวังไม่อยากให้เขาต้องคิดมาก ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาเป็นคนที่ชอบคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้อยู่แล้วก็ตาม...

                “ถ้าเช่นนั้น...”

                “...!!”

                ชายหนุ่มค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาของหนิงหลงสะท้อนใบหน้าของหนุ่มรูปงามตรงนั้นและในวินาทีต่อมานั้นสัมผัสที่อ่อนนุ่มดั่งกลีบดอกไม้ก็บรรจบลงมาที่ริมฝีปากของเธอ

                ฝ่ามือของหนิงหลงเกร็งขึ้นในทันใดแต่ไม่นาน ความตื่นเกร็งก็แปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์คล้อยตาม สัมผัสของจุมพิตที่ลุกซึ้งและหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้ง กลิ่นของสุราอ่อนๆลอยมาแตะจมูกทีละนิด ทั้งที่คอสุราอย่างเธอไม่เคยจะเมามายง่ายๆ แต่เหตุใดเล่าเพียงกลิ่นสุราและรสของจูบนี้กำลังจะทำให้ความคิดปั่นป่วน...

                ....ราวกับเป็นผู้เมามายเสียเอง

                อาภรณ์สตรีที่งดงามถูกเปลื้องออกจากกายราวกับเกสรที่กลีบแย้มบาน เรือนร่างที่ขาวสะอาดงดงามและรูปร่างที่อ่อนนุ่มชวนน่าสัมผัส หัวใจของซูฮวาไม่เคยเต้นแรงขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ตั้งแต่เด็กมาจนโตเขาเรียนรู้วิธีปรณนิบัติสตรีจาดตำราหลายต่อหลายเล่ม ทว่าเมื่อได้พบกับกายของสตรีจริงๆ และผู้นั้นก็ยังเป็นองค์หญิงหนิงหลงที่เขาเฝ้าฝันถึง...

                เกรงว่าตัวเขานั้นจะไม่สามารถหยุดยั้ง...ความปรารถนานี้ได้อีกแล้ว

                กึก!

                “อ้ะ! ซูฮวา...!?”

                กลีบสีชมพูสดที่นวลอกของหนิงหลงถูกสัมผัสด้วยมืออันเย็นเฉียบ ด้วยความตกใจเธอจึงเผลอร้องเสียงหลงออกมา เสียงที่กับนกร้องนั่นทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มปะทุออกมาอย่างรุนแรง!!

                “องค์หญิง...ข้า...!!”

                “...ซะ...ซูฮวา!! อย่าเพิ่งสิ!”

                ท่อนขาที่ไร้การป้องกันถูกแยกออกมา ปลายเท้าขาวโผล่พ้นออกมาจากชายผ้า พร้อมกับจังหวะหัวใจที่เต้นระรัว ร่างกายของเธอตอบรับทุกสัมผัสอย่างซื่อตรง ปลายนิ้วที่แข็งแรงขยับในบริเวณที่อ่อนไหวอย่างช้าๆพร้อมกับเสียงกลืนน้ำลายของเขา...

                “....องค์หญิง...ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย”

                “...อะ!...ช้าก่อน..ซูฮวา”

                เรี่ยวแรงของหนิงหลงระเหยออกไปดั่งน้ำ ความร้อนจากร่างกายของซูฮวากำลังเพิ่มมากขึ้นจนน่าตกใจ เรียวขาของหนิงหลงถูกยกด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ร่างกายที่อ่อนแรงต้องพลิกข้าง

                กึก!!

                “อ้ะ...!! ซูฮวา! ข้า...!!อื้อ!!”

                เพียงร่างของเขาขยับหนิงหลงก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บทีไม่เคยชินแล่นไปทั่วร่าง เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดหนิงหลงกำผ้าปูเตียงเอาไว้แน่น จนกระทั่งมันถูกแทนที่ด้วยผ่ามือที่ใหญ่กว่ามือของเธอ ซูฮวาประสานมือแน่นเพื่อไม่ให้หนิงหลงกำผ้าปูเตียงจนเจ็บมือ   

                “...หากท่านเจ็บ ได้โปรดลงมันที่ข้าเถอะ”ซูฮวาพูดและฝากจุมพิตที่ข้างแก้มของหนิงหลงเบาๆ

                “...อึก!! อ้า!”

                ฝ่ามือทั้งสองประสานกันไม่มีผู้ใดปล่อยไปตลอดทั้งคืน ไม่รู้ว่าเวลาใดเป็นเวลาใด....ก่อนที่รุ่งเช้าจะมาถึง

                ....ในเวลานี้....มีเพียงทั้งสองเท่านั้น...

บทพิเศษ ของนายสนม (18+) หนิงหลง x จินหลัน

บทพิเศษ ของนายสนม (18+)

หนิงหลง x จินหลัน

              ฝ่ามือของชายหนุ่มที่ใหญ่และหนากว่าฝ่ามือของหนิงหลงเป็นเท่าตัวค่อยๆสวมกอดเข้ามาที่เอว ราวกับจะตรึงร่างกายของเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหลุด เพลงจูบของทั้งสองเริ่มรุนแรงขึ้น ภายในหัวของหนิงหลงถูกพิษของสุราทำให้มึนเมาไปในขณะนั้น รึอาจจะเป็นเพราะพิษของอารมณ์ร้อนรุ่นในภายที่ทำให้ยากจะขัดขืน

                “จินหลัน...ชะ...ช้าก่อน”หนิงหลงพยายามจะต่อต้านด้วยแรงที่มีอยู่น้อยนิด

                “...องค์หญิง ข้าขอสาบานว่าข้าจะพยายามปฏิบัติหน้าที่จองนายสนมให้ดีที่สุด”

                ปะ...ปัญหามันไม่ใช่ตรงนั้นเสียหน่อย!!

                หนิงหลงทำได้เพียงกู่ร้องในใจ ไม่ได้อยู่ที่หน้าที่นายสนมแต่เป็นเพราะตอนนี้ทั้งเธอและเขาต่างเมาปลิ้นกันทั้งคู่ต่างหาก!!

                “อ๊าย!!”

                หนิงหลงร้องเสียงหลงออกมาทันทีที่มีสัมผัสของริมฝีปากได้รูปนั้นแตะเข้าที่ใบหูที่ร้อนแดง ถึงขนาดที่ทำให้จินหลันต้องหยุดชะงักตกตะลึงไปชั่วขณะ หนิงหลงเป็นพวกบ้าจี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่ว่าจะส่วนไหนของร่างกายหากเข้ามาจับต้องโดนที่ไม่รู้ตัวจะเผลอสะดุ้งทุกครา

                “อยะ...อย่าแตะที่หูสิ”

                ตู้ม!!!

                เสียงนี้คงมีเพียงจินหลันเท่านั้นที่ได้ยิน มันคือเสียงของความอดทนอดกลั้นที่เบาบางเต็มทนได้ระเบิดออกมาภายในใจของเขา! สตรีที่งดงามที่สุดในโลกของเขานั้นม้วยอายและกระทำทีท่าที่แสนน่ารักจนอดใจมิได้!!

                ยิ่งพูดว่าอย่า...ก็เหมือนบอกให้ทำมากขึ้น!!

                “องค์หญิง!”

                “ว้าย!!”

                เพียงชั่วพริบตานั้นหนิงหลงถูกพลิกกลับร่างให้หลับแนบกับพื้นเตียง เธอถูกคร่อมไว้ด้วยชายหนุ่มที่หล่อเหลา หากเป็นหญิงสาวทั่วไปก็คงจะใจเต้นแรงจนทำอะไรไม่ได้นอกจากถูกใบหน้าที่งดงามของเขาสะกดเอาไว้เป็นแน่แท้ ในตอนนี้เองหนิงหลงก็รู้สึกเช่นนั้นเธอจ้องมองใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความปรารถนาของเขาไม่วางตา!

                ในโลกเก่าของเธอนั้นเคยมีคำกล่าวไว้ว่า ‘ผู้ชายทุกคนล้วนเป็นสัตว์ป่า’

                ในตอนนี้เขาเองก็คงเป็นผู้ล่าที่จับเหยื่อตัวใหญ่ได้อยู่หมัด!!

                “...นี่เป็นฝันที่ดีที่สุดของข้าเอง”

                “แต่นี่ไม่ใช่...อื้มมม!!”

                ไม่ทันที่คำพูดสุดท้ายของหนิงหลงจะเปล่งออกไป ริมฝีปากของเธอก็ได้ถูกประกบไว้ด้วยริมฝีปากของชายหนุ่ม ความรู้สึกร้อนที่ปลายลิ้นทำเอาตัวเธอหมดเรี่ยวแรงไปอีกเสียแล้ว จินหลันเขามีชั้นเชิงในการจูบมากมายขนาดนี้เชียวหรือ!? หนิงหลงรู้สึกสงสัยในความจริงข้อนี้ขึ้นมาเสียแล้ว

                “จะ...จินหลัน”

                เมื่อได้โอกาสพูด หนิงหลงยกมือขึ้นมาปิดปากของจินหลันเอาไว้ เธอพยายามจะบอกให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝันทว่า ยิ่งเธอขัดขืนเท่าไรความเป็นชายในตัวจินหลันก็เกิดลุกโฉดช่วง!!

                แผล่บ...

                “!!!”

                ปลายลิ้นอุ่นๆของชายหนุ่มกำลังขยับเคลื่อนไหวตามนิ้วของเธอ ทั้งที่มันไม่น่าจะเป็นอะไรแต่วิ่งนี้กลับทำให้หนิงหลงรู้สึกอ่อนไหวมากขึ้น!

                พรึ่บ...พรึ่บ..

                เสื้อคลุมของจินหลันค่อยๆหลุดจากไหล่ลงไปกองกับพื้นพร้อมกับเสื้อตัวในที่ตามลงไปติดๆ หนิงหลงเปิดตากว้างจ้องไปที่กล้ามเนื้อของบุรุษที่ซ่อนเร้นอยู่ใต้เสื้อคลุมไม่กระพริบตา จินหลันมักจะอยู่ในห้องเสมอแท้ๆแต่ทำไมกัน เขาถึงได้มีกล้ามเนื้อซิกแพ็คอย่างกับดาราขายเครื่องดื่มชูกำลังได้กันเล่า!!?

                ร่างกายนี้ไม่ใช่ร่างกายของคนที่เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องแน่ๆ เป็นกายที่ผ่านการขัดเกลามาอย่างดีไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง!!

                “ข้าอยากจะเห็น...ร่างกายขององค์หญิงขอรับ”

                “อะ...เอ๊ะ??”

                แควก!!

                เดี๋ยวสิ!! ทำไมเขาถึงฉีกมันออกกันล่ะ!!?

                หนิงหลงมัวจะตื่นตระหนกเพราะชายที่แสนอ่อนโยนและนุ่มนวลคนนี้อยู่ๆก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอของเป็นสองฉีกอย่างง่ายดาย!!? หนิงหลงเอามือมาบังตรงส่วนหน้าอกตัวเองไว้อย่างรีบร้อน นะ...นี่มันอะไรกัน เขาไม่เหมือนกับจินหลันแบบปกติเลยสักนิด!!

                “ขะ..ขออภัยองค์หญิง ข้ารู้สึกออมแรงไม่ค่อยถูก แต่นี่เป็นความฝันคงไม่เป็นไร”

                “มันไม่ใช่...อ๊าย!!”

                ยิ่งร่างกายเปลือยเปล่าความรู้สึกของหนิงหลงก็ยิ่งไวเป็นเท่าตัว เธอเพียงแค่ถูกสัมผัสที่เอวเล็กน้อยเท่านั้นก็รู้สึกราวกับถูกไฟฟ้าซ็อต

                “องค์หญิง...ร่างกายของท่านน่าสัมผัสไปทุกส่วนเลยขอรับ”

                เขาไม่ใช่เพียงพูดเปล่าๆเท่านั้น จินหลันใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอช้าๆ ทั้งหน้าท้อง ต้นขา....และดึงมือของเธอออกอีกด้วย!!

...ชะ...ช่างงดงามอะไรขนาดนี้

จินหลันจ้องมองไปที่สตรีที่อยู่ใต้ร่างของตน แม้ว่าเครื่องอาภรณ์จะงดงามแต่ความงามที่ปราศจากเครื่ององค์มันทำให้เขาละสายตาไปไหนไม่ได้

...อยากจะสัมผัส...อยากจะครอบครอง...อยากจะทำให้เป็นของเขาเพียงผู้เดียว

ความรู้สึกเช่นนี้คงให้องค์หญิงได้ยินมิได้ แต่หากนี่เป็นความฝันเขาอยากจะทำอะไรตามใจตัวเองสักครั้ง...

“อื้อ!! จินหลัน...อยะ...อ้า!!”

ที่เนินอกของหนิงหลงเธอรู้สึกหวิววาบเมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมา อีกทั้งต้นขาทั้งสองก็ถูกควบคุมด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา หนิงหลงไร้ซึ่งพละกำลังจะต่อต้านปล่อยให้ชายผู้นี่ทำตามใจตนเอง ภายในหัวของเธอก็ขาวโพลนจนไม่อาจคิดอะไรได้

...เธอมิได้รังเกียจ เพียงแต่ความรู้สึกที่ไม่เคยได้รู้จัก มันกำลังท้าทายต่อความคิดในตอนนี้

มัน...รุนแรง...ร้อนระอุ...ราวกับกำลังจะถูกกลืนกินไปทั้งแบบนี้...

...ทว่าก็ยังอ่อนโยน

“องค์หญิง...อึก!!”

“อื้ม!!!”

ความร้อนที่ค่อยๆบุกรุกในกายมันเจ็บปวดแต่ก็รู้สึกดี ทั้งลงนรกและขึ้นสวรรค์ในเวลาเดียวกัน มันเหมือนกับเปลวไฟที่ไม่มีทางดับได้ เขาไม่ลดละซึ่งความเร็วยามที่ได้ขยับกายแต่ยิ่งทวีคูณ เขาช่างเหมือนสัตว์ร้ายในคราบของลูกแกะ ที่กำลังจะสยบมังกรสาวด้วยมือเปล่า

“องค์หญิง...!!”

“...อื้อ!! อ้า!! จะ...เจ็บ!! อ้ะ!!”

มือของทั้งสองประสานกันแน่นจนบทเพลงรักที่หนึ่งได้สิ้นสุดลง หางตาของหนิงหลงได้เอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา

ในที่สุดก็จบลงแล้วสินะ..?

เธอคิดเช่นนั้นแต่มันกลับไม่...เมื่อเขาโน้มตัวลงมาจุมพิตเธออีกคราพร้อมกับเริ่มเล่นท่วงท่าแห่งรักครั้งที่สอง!!

“อ้ะ!! จะ...จินกลัน..!?”

“ข้ายังไม่อิ่มเลยนะขอรับ...องค์หญิง”

จินหลันเลียริมฝีปากขึ้น ดวงตาของเขาช่างแวววาวสมกับที่เป็นนักล่าในค่ำคืนนี้ หนิงหลงห่อตัวสั่นเทาเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะไม่มีแม้แต่ท่าทางเหน็ดเหนื่อย!!

นี่เขา...คงจะเป็นสัตว์ร้ายจริงๆเสียแล้ว!!?

บทที่ 89 Sheyl x Ren Special ฉากที่หายไป

บทที่ 89 Sheyl x Ren Special ฉากที่หายไป

พอจบคำพูดท่านพี่ก็ค่อยๆล้มลงกับหายทะเลร่างกายที่แข็งแรงกำลังคร่อมกายฉันเอาไว้ เขาจ้องมองฉันด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ฉันล่ะสายตาออกจากท่านพี่ไม่ได้เลยราวกับจะถูกดึงดูดไปพร้อมกับนัยน์ตาสีเงินคู่นั้น...

“เชอรีน...ข้ารักเจ้า...มากขึ้นมากขึ้นทุกวัน..”

“ข้าก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ”

“เรียกข้าว่าเร็นสิ...”

“เอ๊ะ...เอ่อ...ระ...เร็น อา!! ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ!”ให้เรียกท่านพี่ด้วยชื่อจริงแบบนั้นไม่ถนัดเลยเจ้าค่ะ ถึงตอนนี้พวกรเจะไม่ได้เป็นพี่น้องกันแล้วก็เถอะ!

“หึหึ ก็ได้ เชอรีนของข้า...คืนนี้ข้าต้องการเจ้า...”

“ตะ...แต่คืนนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ฉันต้องกลับไป...”

“...เชอรีน ข้าไม่อยากจะพลาดในทุกๆวันที่ได้อยู่กับเจ้า”

“....ทะ...ท่านพี่!”

“เจ้าอยากให้ข้าเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ? เชอรีนของข้า...”

ฉะ...ฉันจะกล้าต่อต้านสายตาแบบนั้นของท่านพี่ได้ยังไงกันล่ะเจ้าคะ!! โถ่...อย่าอ้อนกันนักสิแบบนี้ฉันก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวเลยนะ!

“....คะ...แค่นิดเดียวนะเจ้าคะ”

ทุดท้ายฉันก็แพ้พ่ายไปอย่างราบคาบ...

สวรรค์โปรดให้อภัยตัวฉันที่ไร้ความสามารถด้วยนะเจ้าคะ..

ท่านพี่จูบที่หน้าผากของฉันจากนั้นก็ฝากจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน เขาจูบซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งทั้งที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเราแท้ๆแต่กลับ...รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมา

“เชอรีน...เจ้ารู้ไหมว่าข้ามีความสุขมากแค่ไหน..”

“ฉันก็มีความสุขเจ้าค่ะ...”

“...ข้าอยากจะหยุดนี้เอาไว้ตลอดไปเลย”

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

“300 ปี สำหรับข้ามันน้อยเกินไป”

“....ท่านพี่”

น้ำเสียงของเขากำลังสั่น สำหรับท่านพี่ที่มีอายุยืนยาวเป็นหมื่นปี อายุขัย 300 ปีของข้าคงเป็นเหมือนส่วนเล็กๆในอายุขัยของเขา ยังไม่รวมถึงเงือกเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ พวกเราป่วยง่ายและสามารถตายจากไปอย่างรวดเร็ว

ถ้าฉันจากไปก่อนท่านพี่จะต้องเดียวดาย...

ฉัน...ไม่อยากคิดถึงวันนั้นเลย..

ฉันจูบกอดคอท่านพี่เอาไว้แล้วจูบที่ริมฝีปากของเขาช้าๆ อย่างน้อยในตอนนี้...

“...ตอนนี้ฉันยังอยู่นะเจ้าคะ”

“นั่นสินะ เชอรีน”

 ท่านที่จูบตอบกลับฉันแล้วค่อยๆถอดเสื้อนอนบางๆของฉันออกอย่างเบามือ.. ร่างกายฉันสะท้อนกับแสงจันทร์จนรู้สึกอาย แต่...เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา

“เจ้าสวยมากเลย...เชอรีน”

“....”

พูดแบบนี้มันขี้โกงนะเจ้าคะ

ท่านพี่ถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วทิ้งรอยจูบไว้ทั่วร่างของฉัน เมมื่อริมฝีปากของขยับฉันก็สะดุ้งและกลั้นเสียงเอาไว้ ฝ่ามือของท่านพี่สัมผัสฉันอย่างอ่อนโยนดั่งของล้ำค่า แม้แต่เวลาที่เขาสัมผัสที่ส่วนอ่อนไหวเขาก็ไม่เคยรุนแรงเลยสักครั้ง

“อื้อ!!”

ฉันรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วของท่านพี่ภายในตัวของฉันและพยายามจะห้ามเสียงของตัวเองเอาไว้

“อึก...ใจเย็น...”

“อา...อื้อ! อืมมมมม”

จากหนึ่งเป็นสองท่านพี่แสดงสีหน้าทรมานอย่างเห็นได้ชัด...ฉันเอง...ฉันเองก็..

“ทะ...ท่านพี่...ไม่เป็นไรหรอกฉัน...ก็อยากรู้สึกถึงท่านพี่...”

“...เชอรีน”

เราจูบกันอีกครั้งจากนั้นความร้อนระหว่างสองเราก็เริ่มประทุขึ้นฉันเกาะแขนของท่านพี่เอาไว้แน่นอย่างเนิ่นนานจนไม่อาจเก็บกลั้นเสียงตัวเองไว้ได้

“...อื้อ!! อา...อ้า!!”

“เชอรีน..อึก...เชอรีนของข้า”

เขาเรียกชื่อของฉันซ้ำไปซ้ำมาทั้งมีความสุขก็แต่เศร้า ท่านพี่...ท่านพี่เจ้าคะ...ถึงจะไม่มีข้าอยู่ในอีก 300 ปีข้างหน้า ก็ได้โปรด

....อย่าเศร้าไปเลยนะเจ้าคะ

สุดท้ายฉันก็เดินกลับเองไม่ไหวจนต้องกลับไปนอนกับท่านพี่ที่ห้องนอนส่วนตัวอีกเช่นเคย เอาไว้พรุ่งนี้ฉันค่อยไปอธิบายกับพวกเพื่อนๆก็แล้วกันส่วนเวลานี้...ฉันคงต้องขอพักสักหน่อยแล้ว

===============================================

เซฟๆไม่เรทจนเกินไปนะคะ

เพื่อความฟรุ้งฟริ้งขอเรื่องงงงง

บทที่83 EP. 83 (พิเศษใส่ไข่สองฟอง) ลูเลอร์ x ชิว่า

               

บทที่83 

 EP. 83

                กึก...กึก

                ฉันพยายามขยับมือออกจากสายเข็มขัดที่รัดแน่นแต่แน่นนอนว่ามันไม่สะเทือนเลยแม้แต่น้อย...

                มันก็น่าจะแน่อยู่แล้วนี่นะ...บ้าชะมัดเลยทำไมถึงต้องมาอยู่ในสภาพไร้ทางสู้แบบนี้ด้วยมันดูไม่ใช่ตัวฉันเลยสักนิด!!

                “ชิว่า...”

                ลูเลอร์คร่อมฉันไว้มิดร่างกายของเราไม่มีช่องว่างระหว่างกันถ้าจะมีก็มีแต่เสื้อผ้านี่แหละที่กั้นระหว่างเราสองคน เสียงหัวใจของฉันดังไม่เป็นจังหวะรึเพราะเสียงหัวใจของเขาก็เต้นแรงเหมือนกันแต่ที่รู้ๆ

                ...ฉันกำลังตกอยู่ในอันตราย!!

                “ปล่อยฉันนะลูเลอร์...”

                “...ชิว่าไม่ชอบเหรอ?”ลูกทำหน้าเหมือนไม่รู้ว่าฉันกำลังโกรธเขาเรื่องอะไร หน๊อย...อย่ามาจับกดคนอื่นแล้วตีหน้าซื่อนะยะ!

                “แน่น่ะสิ ใครจะไปชอบ”ฉันหันหน้าหนีเขาไปอีกทาง

                “...แต่ฉันชอบนะ”

                เขาจับใบหน้าของฉันให้หันกลับไปจ้องตากัน ฉันไม่ชอบเลย...เวลาที่ต้องรู้สึกเหมือนตกเป็นรองแบบนี้แต่ว่า

                หัวใจก็กลับเต้นแรงอย่างหยุดไม่ได้...

                “ลูเลอร์..”เสียงของฉันเบาหวิวอย่างกับลมแต่เราอยู่ใกล้กันแค่นี้จะเสียงดังไปทำไมล่ะ?

                “...ฉันห่างจากเธอไปตั้งนาน”

                “....”

                “วันนี้ขอทำตัวเอาแต่ใจจะได้ไหม?”

                “...อึก”

                ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้...แต่ตัวฉันมันแย่เองที่ปฏิเสธเขาไม่ได้สักครั้ง

                ไม่ใช่แค่วันนี้แต่นายทำตัวเอาแต่ใจอยู่ตลอดนั่นแหละ!

                “นายก็เอาแต่ใจอยู่ตลอด...”

                เขายิ้มน้อยๆที่มุมปากทั้งที่ตลอดไม่ค่อยได้ยิ้มแบบนั้นเลยด้วยซ้ำไป...

                “...เพราะฉันรักชิว่าที่สุด”

                “....”

                “มาอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ”

                น้ำเสียงลูเลอร์ดูหนักแน่นแต่ก็อ่อนโยนกว่าทุกที คิดไปเองรึเปล่านะว่ามันคล้ายกับใครบางคน...แต่ถึงนายไม่บอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

                ....ฉันก็ไม่ไปไหนอยู่แล้ว

                “...เอาไว้เตือนตัวเองเถอะ”

                “แล้วชิว่าล่ะ?”

                “..หะ?”

                “รักฉันรึเปล่า?”

                ตาฉันคงฝาดไปแน่ๆที่เห็นหูแมวสีขาวกำลังลู่ลงท่าทางอ้อนซะจนน่าสงสาร ไม่ๆ...เขาไม่ใช่แมวสักหน่อยเขาก็แค่ทำตัวให้น่ารักเวลาอยากจะอ้อนฉันเท่านั้นเอง!

                “...ระ...รักสิ ถามอะไรเยอะแยะ”

                “...หน้าชิว่าแดงแล้ว”

เขาลูบไล้ที่แก้มของฉันเบาๆทำไมมือถึงได้เย็นเขาถึงได้เย็นแบบนี้หรือเป็นเพราะแก้มของฉันมันร้อนกันแน่ ตอนนี้หน้าฉันคงดูตลอกมากแน่ๆแต่ก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะถูกมัดอยู่แบบนี้นี่!!

“ชิว่า...”เสียงของลูเลอร์กระซิบแนบชิดกับใบหู

จุ๊บ..

พร้อมกับจุมพิตลงที่ต้นคอของฉันเบาๆแต่ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นจูบอย่างรุนแรงจนได้ยินเสียงดังอยู่ข้างหู ฉันเกร็งฝ่ามือแน่นเมื่อเขาจูบลงใบหู มือของเขาเลื่อนลงไปที่กระดุมเสื้อฉันแล้วปลดกระดุมออกช้าๆ

“ลูเลอร์...”ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ

“...หืม?”

“ฉันเจ็บมือ...”

“...อะ..ขอโทษ มัดแรงไปเหรอ?”

เขารีบปลดสายเข็มขัดที่มัดมือฉันแน่นทว่าเมื่อเขาลดการป้องกันฉันก็พลิกตัวเองเป็นฝ่ายที่กดเขาลงไปนอนกับเตียงและฉันก็เป็นฝ่ายที่นั่งคร่อมตัวเขาไว้

“คิดว่าตัวเองเป็นใครหะ?”

“...ชิว่า”

ถึงจะถูกกดลงกับเตียงแบบนี้ก็ยังมองฉันด้วยด้วยดวงตาเป็นประกายได้อีกนะ..!

...เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้เกลียดอะไรแบบนี้หรอกนะ

มือของฉันเริ่มปลดกระดุมเสื้อของลูเลอร์เผยกล้ามอกขาวที่ไม่รู้ว่าเอาเวลาไหนไปฟิตกล้าม

ตึกตัก...ตึกตัก

ให้ตายสิ...ทำไมฉันต้องใจเต้นด้วยล่ะเนี่ย!!

“ไม่จับต่อแล้วเหรอ?”พอฉันเอามือออกลูเลอร์ก็คว้ามือของฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง

“...หึ ไม่เอาด้วยแล้ว”

“แบบนี้ฉันก็แย่น่ะสิ”

“ก็แย่ไปคนเดียว...!!”

จุ๊บ

ในวินาทีนั้นลูเลอร์ก็ลุกนั่งแล้วประกบจูบฉันอย่างรวดเร็วแล้วจากนั้น...ฉันก็โน้มตัวฉันให้กลับไปนอนท่าเดิมอีกจนได้

“...ไปเรียนเรื่องแบบนี้มาจากไหนหะ?”พักนี้จะเริ่มหื่นไม่บันยะบันยังเกินไปจนฉันสงสัยแล้วนะลูเลอร์?

“ศึกษาด้วยตัวเองต่างหาก”

“...แสนรู้”

“ชิว่าชอบรึล่าล่ะ...แบบนี้น่ะ”

คำถามของเขาไร้ซึ่งคำตอบจะให้พูดว่าไม่หรอกย่ะออกไปก็รู้สึกว่าไม่ใช่ทั้งหมด แต่จะให้พูดว่าชอบมันก็รู้สึกขัดแย้งกับตัวเองชอบกล เพราะฉะนั้นฉันจึงเงียบ...แล้วปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจ

เขาปลดเสื้อผ้าของฉันจนเหลือเหลือชุดชั้นในสีดำแล้วเขาก็ถอดเสื้อของตัวเองตามไปด้วย ทั้งที่เคยเห็นไปแล้วครั้งหนึ่งแต่มันก็รู้สึกไม่ชินอยู่ดี

ใครใช้ให้เกิดมาหุ่นดีแบบนี้ล่ะหะ!?

“ฉันรัก...ชิว่านะ”เขาพูดแต่คำนั้นซ้ำๆเหมือนไม่รู้จักเบื่อ

“ในที่สุด...”เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาทว่าเขาก็หยุดพูดไปกลางคัน

“...ก็ได้เจอ”

ได้เจอ...กับฉัน?

ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ลึกซึ้งมากนั้นแต่ในเวลาแบบนี้ฉันกลับไม่กล้าถามอะไรออกไป...

“อื้อ!!”

ฉันกลั้นเสียงเอาไว้ในลำคอเมื่อปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวของฉัน เขาเลื่อนเอาชั้นในฉันออกทีละชิ้น สัมผัสที่ทั้งนุ่มนวลและดุร้ายเหมือนสัตว์ป่าเขากำลังพยายามยับยั้งอารมณ์ของตัวเองในขณะเดียวกันสัตว์ร้ายก็ยังควบคุมตัวเขาไปเกือบครึ่ง

“...อ้ะ...ลูเลอร์! อื้มมม!!”

จุมพิตที่ริมฝีปากเกือบทำให้ตัวของฉันลอยล่อง ฝ่ามือของเขายังคงกุมมือของฉันเอาไว้แน่นก่อนที่สัมผัสที่รุนแรงยิ่งขึ้นจะทำให้สติเริ่มเบาบาง..

“...อ้า!! อึก...!!”

“...ชิว่า”

ความรุนแรงของเขาเริ่มเพิ่มมากขึ้นเขาขยับกายของตัวเองแต่ก็ยังพยายามปลอบโยนฉันไปพร้อมๆกัน แต่ว่า...

ในลุกๆแล้วฉันก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะ...

...ความรุนแรงของเขาน่ะ

ความรู้สึกโหยหาที่มากกว่าความการจนค่ำคืนนี้จบลงมือของเราก็ยังไม่ปล่อยห่างจากกัน บางทีฉันอาจจะเริ่มเข้าใจแล้วก็ได้

ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน...มันมีความหมายว่ายังไง